Przewodniczący ZHP

Hm. Marek Szablewski

Druh Marek, urodzony w Anglii, jest profesorem fizyki. Syn powstańca warszawskiego Witolda Szablewskiego, od zucha należał do gromady, a potem do drużyny harcerzy w hufcu „Wilno” w Chorągwi Harcerzy w Wielkiej Brytanii.

Służbę harcerską rozpoczął jako drużynowy 26DH w Sheffield. Prowadził także 11DH w Huddersfield, 13DW im. J. A. Grzesiaka „Czarnego” przy hufcu i jest wędrownikiem arcy-włóczęgą. Na IV Światowym Zlocie ZHP w Rising Sun, USA był komendantem obozu hufca „Wilno”, który zdobył pierwsze miejsce w konkursie punktacji zlotu harcerzy. W 1991 r. na 17-tym Światowym Jamboree Skautowym w Korei Południowej był drużynowym reprezentacji polskiej, składającej się z harcerzy z ZHP działającego poza granicami Kraju, ZHP z Polski, ZHR i ZHP rok założenia 1918. Funkcję hufcowego hufca „Wilno” pełnił w latach 1993-2001, do czasu, kiedy został wybrany Komendantem Chorągwi Harcerzy WB, rolę, którą pełnił do 2006 r. W 2004 r. był komendantem zlotu harcerzy „Kotwica” na światowym zlocie okolicznościowym „Szare Szeregi”, który się odbył w Okuniewie pod Warszawą z okazji 60-tej rocznicy Powstania Warszawskiego. W 2010 roku był oboźnym VIII Światowego Zlotu ZHP „Twierdza" w Zegrzu w Polsce. W latach 2006-2012 prowadził wydział kształcenia w GKH-rzy. W tym czasie był komendantem kursu harcmistrzowskiego oraz prowadził kurs korespondencyjny dla kandydatów na harcmistrza.

W 2012 r. na X Zjeździe Ogólnym ZHP, Aylesford, Anglia został wybrany Naczelnikiem Harcerzy. Funkcję tę pełnił przez dwie kadencje do roku 2019. Jako Naczelnik odwiedził zloty harcerskie w Stanach Zjednoczonych, Australii, Irlandii, Kanadzie i Wielkiej Brytanii i odwiedził także jednostki w Argentynie, Niemczech i Austrii. W latach 2011-2017, będąc równocześnie Naczelnikiem, był ponownie drużynowym „amarantowej” 26DH im. gen. T. Bora-Komorowskiego w Sheffield i Barnsley. Następnie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego ZHP i na Zjeździe Ogólnym ZHP w 2022 r. został wybrany Przewodniczącym ZHP.

Dr. Michał Grażyński

Urodził się 12 maja 1890 r. w zaborze austriackim we wsi Gdów nad Rabą w pobliżu Wieliczki (obecnie pow. myślenicki). W 1909 r. ukończył gimnazjum Św. Anny w Krakowie. Studiował historię, geografię, filozofię i literaturę na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ). Przez rok pracował jako nauczyciel gimnazjalny w Stanisławowie. W 1914 r. uzyskał tytuł doktora filozofii. Tuż przed wybuchem I wojny światowej, został wcielony do wojska austriackiego i skierowany na front wschodni. Wskutek rany postrzałowej został odkomenderowany do pracy w garnizonie austriackim w Krakowie. Równocześnie rozpoczął studia prawnicze na UJ zwieńczone w 1922 r. drugim doktoratem.

W 1913 r. w Godowie założył zarzewiacką drużynę strzelecką. W 1914 r. został zmobilizowany do wojennej służby w wojsku austriackim. W 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego w stopniu porucznika. Brał żywy udział w akcji plebiscytowej na Spiszu i Orawie. Brał udział w drugim powstaniu śląskim w 1920 r. W trzecim powstaniu, w maju 1921 r., był szefem sztabu grupy „Wschód”. Od 1925 r. należał do organizacji „Zet”. Był członkiem politycznego ugrupowania „Naprawa”.

W latach 1926-1939 był wojewodą śląskim i na tym stanowisku wybitnie przyczynił się do akcji zespolenia Śląska z resztą Polski, spolszczenia przemysłu na Śląsku oraz rozwoju oświaty, kultury i nauki. Jako przewodniczący zarządu Śląskiego Okręgu ZHP przyczynił się do wydawania pisma Na Tropie oraz otwarcia Szkoły Instruktorskiej na Buczu.

Jako Przewodniczący ZHP od 2 lutego 1931 r. umocnił podstawy materialne organizacji i przyczynił się do znacznego rozwoju Związku z jednoczesnym rozwojem gałęzi zuchowej oraz harcerskiego żeglarstwa, lotnictwa i krótkofalarstwa, a także społecznej służby dzieciom i młodzieży w Kraju i wśród Polonii. Powstały następne ośrodki harcerskie w Górkach Wielkich i Nieradzimiu, w Rabsztynie i w Jaworzynie.

W 1936 r. skauting brytyjski przyznał dr. Grażyńskiemu odznakę Srebrnego Wilka za zasługi dla skautingu. ZHP był wówczas jedną z czołowych organizacji członkowskich światowego ruchu skautowego. W Lublinie w maju 1939 r. dr Grażyński został ponownie wybrany na funkcję Przewodniczącego ZHP.

Powołany w skład Rządu RP 5 września 1939 r. jako minister informacji, dr Grażyński przeszedł z Rządem do Rumunii. Następnie dotarł do Paryża. 9 października 1939 r. stworzył Naczelny Komitet Wykonawczy ZHP. Komitet ten po ewakuacji z Francji do W. Brytanii w 1940 r. kontynuował działalność pod nazwą Komitet Naczelny ZHP na czas wojny. Dr Grażyński jako kapitan rezerwy został powołany do czynnej służby wojskowej 16 kwietnia 1940 r.

W 1946 r. odbyła się Naczelna Rada Harcerska (NRH) w Enghien we Francji z udziałem przedstawicieli wszystkich terenów wraz z reprezentacją Szarych Szeregów. Postanowiono kontynuować pracę harcerską na emigracji „trwając nadal na stanowisku bezkompromisowej walki o całość, wolność i niepodległość Rzeczypospolitej znajdującej się obecnie pod okupacją...”

Uchwalono Tymczasowy Regulamin działalności poza granicami Kraju Związku Harcerstwa Polskiego. Regulamin ten obejmował całość pracy poza Polską. Stwierdzono w nim wyraźnie, że praca ta była kontynuacją Związku Harcerstwa Polskiego – na podstawie Statutu z 1936 r., regulaminy i tradycje harcerskie – i bez zmiany nazwy. To znaczy, że nie była to nowa organizacja.

NRH potwierdziła mandat dr. Michała Grażyńskiego jako Przewodniczącego ZHP z wyboru w 1939 r. na ostatnim Walnym Zjeździe w Wolnej Polsce, tym samym potwierdzając ciągłość prawną Związku Harcerstwa Polskiego.

Udzielał się również poza harcerstwem jako publicysta i działacz Ligi Niepodległości. Po wyborze na prezesa tego ugrupowania w marcu 1951 r. uważał, że nie może nadal prowadzić działalności Związku na obczyźnie. Zachował formalnie mandat Przewodniczącego ZHP uzyskany na Walnym Zjeździe w Lublinie w maju 1939 r. Pracę na obczyźnie w latach 1951-1960 prowadzili instruktorzy, którzy pełnili funkcję Przewodniczącego ZHP poza granicami Kraju. Funkcja ta podlegała Przewodniczącemu ZHP dr. Grażyńskiemu. Mandat Przewodniczącego ZHP dr. Grażyński złożył ostatecznie na ręce Naczelnej Rady Harcerskiej obradującej w Aylesford w listopadzie 1960 r.

Dr Grażyński był odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta, Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Walecznych i Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi. Zginął 10 grudnia 1965 r. w wypadku samochodowym Londynie. Pochowany został na cmentarzu Putney Vale w Londynie.

Płk. Hm. Stanisław Sielecki

Urodził się 7 listopada 1898 r. na Wołyniu w Stepaniu (pow. Równe). Był członkiem tajnego skautingu polskiego. W 1915 r. był drużynowym III Kijowskiej Drużyny Harcerzy i członkiem Naczelnictwa Harcerstwa na Rusi i w Rosji. Podczas I wojny światowej był żołnierzem tajnej Polskiej Organizacji Wojskowej na Ukrainie i był komendantem Wojskowego Oddziału Harcerskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej służył w 35 Pułku Piechoty, a w lecie 1920 r. był dowódcą plutonu w 7 Pułku Piechoty Legionów. Do 1926 r. był przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu VI we Lwowie i był oficerem WP w 9 Pułku Piechoty. W latach 1927 – 1929 był dowódcą plutonu w szkole podoficerskiej. W 1934 r. ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie, gdzie był później, w latach 1936 - 1939, wykładowcą w stopniu majora dyplomowanego. Od 1934 r. do 1936 r. był oficerem sztabu 11 Dywizji Piechoty.

Podczas kampanii w 1939 r. był oficerem operacyjnym Grupy Operacyjnej w Armii Odwodowej „Prusy”. W zimie 1939/1940 przedostał się na Węgry. Uciekł z obozu, w którym został internowany i przedostał się na Bliski Wschód. Tam pełnił funkcję szefa Oddziału III w sztabie Armii Polskiej na Wschodzie, a następnie szefa Oddziału III Operacyjnego dowództwa 2 Korpusu Polskiego w Iraku i podczas kampanii we Włoszech. Wszystkie konferencje przed natarciami, włącznie z planowaniem bitwy o Monte Cassino odbywały się w biurze szefa Oddziału III Operacyjnego.

W październiku 1941 r. wziął udział w Konferencji Harcerskiej w Tel-Avivie i został Przewodniczącym Rady Starszyzny ZHP na Wschodzie. W lipcu 1942 r. na Walnym Zjeździe ZHP na Środkowym Wschodzie został Przewodniczącym Rady ZHP na Środkowym Wschodzie (później ZHP na Wschodzie) i pełnił tę funkcję do listopada 1948 r. Członkowie Rady jak i 95% instruktorów znajdywali się w szeregach Armii wojska polskiego. Rada i Komendant ZHP prowadzili swą pracę za zezwoleniem i poparciem dowództwa Armii na Wschodzie w ścisłym i w zgodnym porozumieniu z przedstawicielami Władz Administracji Cywilnej i Szkolnej. Władze szkolne w trosce o dzieci i młodzież pozbawioną domu i rodziny, zwróciły się do Rady ZHP na Wschodzie z prośbą utworzenia ośrodków kierowniczych pracy harcerskiej dla Afryki, Indii i Środkowego Wschodu przez odkomenderowanie doświadczonych instruktorów do zorganizowania i pokierowania ruchem harcerskim na tych terenach.

Praca ZHP na Wschodzie skupiała się w środowiskach w Iranie, Iraku, Afryce, Indiach i Palestynie, ale były też jednostki w innych krajach m.in. w Libanie, Libii, Egipcie, Syrii, we Włoszech oraz w Nowej Zelandii gdzie znalazła się część harcerzy i harcerek, którzy rozpoczęli swą działalność w Isfahanie.

Praca harcerska, którą kierowała Rada i Komendant ZHP, obejmowała trzy odcinki:

1. Starsze harcerstwo instruktorów służących w wojsku.
2. Młodzież harcerską i gromady zuchowe znajdujące się na terenie uchodźstwa cywilnego.
3. Młodzież w Szkołach Junackich.

W lutym 1946 r. hm. płk dypl. Stanisław Sielecki został wybrany Wiceprzewodniczącym ZHP a od 4 marca 1951 r. był Przewodniczącym ZHP poza granicami Kraju aż do śmierci. Funkcja ta podlegała Przewodniczącemu ZHP.

Hm. płk dypl. Stanisław Sielecki był Kawalerem Orderu Virtuti Militari V Klasy. Został odznaczony Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Walecznych i wieloma innymi odznaczeniami.

Zmarł w Londynie 7 września 1952r. Pochowany na Brompton Cemetery w Londynie.

Gen. Nikodem Sulik

Urodził się 15 sierpnia 1893 r. we wsi Kamienna Stara w Ziemi Grodzieńskiej (obecnie woj. białostockie). Kochał tę ziemię rodzinną, a szczególnie otaczające ją lasy. Ze względu na intensywną rusyfikację tych ziem przez władze carskie rodzice wysłali go do gimnazjum św. Katarzyny w Petersburgu, jedynego katolickiego gimnazjum dostępnego dla Polaków pod zaborem rosyjskim. Wybuch I wojny światowej udaremnił zamiar podjęcia dalszych studiów na Akademii Leśniczej. Został wcielony do wojska rosyjskiego. Ukończył szkołę podchorążych i został wysłany na front wołyński do walki z Austriakami. Ciężko ranny w bitwie pod Załowcami 23 lipca 1916 trafił do szpitala w Petersburgu. Po przewrocie bolszewickim przedarł się do stron rodzinnych, które były wówczas pod okupacją niemiecką. Jako komendant rejonowy organizował tajne oddziały Polskiej Organizacji Wojskowej (POW).

Po odzyskaniu niepodległości otrzymał przydział do Białostockiego Pułku Strzelców w dywizji litewsko-białoruskiej i w jego szeregach walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Po wojnie pozostał w wojsku jako oficer służby zawodowej kolejno w Wilnie, Grodnie, Górze Kalwarii, Toruniu i Gniewie na Pomorzu. W latach 1929 -1933 był członkiem Zarządu Okręgu ZHP w Toruniu i członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej.

W 1933 r. ppłk Sulik otrzymał przydział do Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP) powołanym do zabezpieczania granicy wschodniej i przyległych terenów Rzeczypospolitej. Służył w Dederkałach na południu, a następnie w Stołpcach nad Niemnem i w Baranowiczach. W 1937 r. otrzymał od gen. Kazimierza Sosnkowskiego z dowództwa Głównego Inspektoratu Sił Zbrojnych misję utworzenia i dowodzenia Odcinkiem Fortecznym „Sarny” na Wołyniu. Po wkroczeniu wojsk sowieckich 17 września 1939 r. pułk stawił opór, ale pod naporem przeważających sił wroga musiał się wycofać za Bug.

Sulik przedarł się do Warszawy i nawiązał kontakt z tajnymi strukturami wojskowymi. W listopadzie został komendantem okręgu wileńskiego Związku Walki Zbrojnej. Aresztowany przez NKWD pod Ostrą Bramą w kwietniu 1941 r., siedział w sowieckich więzieniach w Łubiance, Lefortowie i Butyrkach pod konspiracyjnym nazwiskiem Ladyna; był torturowany i skazany na śmierć. Został zwolniony z więzienia 15 sierpnia 1941 na mocy tzw. amnestii po tym, jak upomniał się o niego gen. Władysław Anders, z którym przez pewien czas siedział w jednej celi na Łubiance. Zgłosił się niezwłocznie do armii polskiej w Związku Sowieckim tworzonej przez Andersa na podstawie układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 r. Awansowany na pułkownika został dowódcą 13 pułku piechoty „Rysiów” w 5 Dywizji Piechoty, następnie dowódcą 7 Dywizji Piechoty i Komendantem Centrum Wyszkolenia Armii Polskiej na Wschodzie. Ewakuował się z armią polską przez Palestynę i Irak do Włoch, gdzie otrzymał nominację na generała brygady i dowództwo 5 Kresowej Dywizji Piechoty (KDP). Ze swoimi kresowiakami przeszedł całą kampanię włoską. W bitwie o Monte Cassino 5KDP pod jego dowództwem zdobyła strategicznie ważne wzniesienie Widmo, Małe San Angelo i Wzgórze 575.

Po zdradzie jałtańskiej, kiedy Alianci oddali ziemie wschodnie Rzeczypospolitej pod władzę Stalina, wystarał się u Anglików o przyjęcie żołnierzy 5 KDP na Wyspy Brytyjskie. Dbał o nich i o ich rodziny. Troszczył się o dobre wychowanie młodzieży, szczególnie wspierał harcerstwo. Przez swoich żołnierzy znany był jako „Tata Ryś”. Na emigracji osiedlił się wraz z rodziną w Londynie. Udzielał się w Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów, Związku Ziem Wschodnich, Kole Żołnierzy AK, Studium Polski Podziemnej. Był członkiem Rady Narodowej z ramienia Niezależnej Grupy Społecznej. W kwietniu 1953 r. został wybrany na funkcję Przewodniczącego ZHP poza granicami Kraju. Funkcja ta podlegała Przewodniczącemu ZHP. Zmarł nagle 14 stycznia 1954 r. Został pochowany na cmentarzu Brompton w zachodnim Londynie. Prochy jego i jego małżonki Anieli powróciły do ziemi rodzinnej przy kościele Świętej Anny we wsi Kamienna Stara w 1990 roku.

Gen. Nikodem Sulik był wielokrotnie odznaczany: Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari (1944), Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (1922), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie,1954), Krzyż Niepodległości z Mieczami, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1928), Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921), Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami, Złoty Krzyż Zasługi (1933), Złoty Oręż św. Jerzego (Cesarstwa Rosyjskiego, 1916), Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921, Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino, Krzyż Armii Krajowej (pośmiertnie, 1967), Brązowy Medal za Długoletnią Służbę.

Hm. Zygmunt Szadkowski

Urodził się 1912 r. w Warszawie. Od roku 1914 przebywał na Kresach Wschodnich.

Ukończył gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Nowogrόdku. Wstąpił do Związku Harcerstwa Polskiego jako 7- letni chłopiec. W 1926 r. złożył Przyrzeczenie Harcerskie. W latach 1934 -1937 prowadził drużynę; w latach 1935 - 1939 był hufcowym. Od 1932 r. do 1939 r., jako członek Komendy Chorągwi w Wilnie, był kierownikiem Działu Ogόlnego, Szefem Kancelarii, Kierownikiem Wydziału Starszoharcerskiego, Szefem Oddziału Metodyczno-Programowego, Organizatorem „Kuźnicy”. Z czasem osiągnął stanowisko z-cy Komendanta Chorągwi Harcerzy. Uzyskał absolutorium z geografii na wydziale matematyczno-przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie w roku 1938, gdzie też rozpoczął studia na wydziale prawa i nauk społecznych. W latach 1932 - 1937 był prezesem Związku Akademikόw Wojewόdztwa Nowogrόdzkiego i byłej Ziemi Mińskiej. Po ukończeniu studiόw wstąpił do służby zagranicznej, pracując w konsulatach w Dźwińsku, Bukareszcie i Czerniowcach. Pełnił obowiązki Konsula Polskiego w Dźwińsku (1939 r.).

W październiku 1939 r. zgłosił się do służby wojskowej w Paryżu, gdzie początkowo mianowano go delegatem władz polskich do Francuskiej Komisji Poborowej oraz emisariuszem Rządu Polskiego w Paryżu w sprawach Podziemia w Polsce. Następnie zaś (w grudniu 1939 r.) przesunięto go do Rumunii, gdzie kierował przerzuty do Kraju. W tym okresie (1939-1940) był Delegatem Przewodniczącego ZHP do spraw harcerskich w Rumunii oraz radcą Ambasadora Polskiego w Bukareszcie. W 1940 r. był współzałożycielem Kręgu Starszoharcerskiego. Od czerwca 1940 r. do maja 1942 r. służył w 3 Batalionie Samodzielnej Brygady Strzelcόw Karpackich i wziął udział w walkach na Zachodniej Pustyni w Tobruku i w Gazali. W 1941 r. został członkiem Rady ZHP na Wschodzie. W 1942 r. został odkomenderowany do Szkoły Podchorążych Piechoty, a po jej ukończeniu pozostał w jej składzie jako instruktor, wkrόtce przeniesiony do Dowόdztwa Wojska na Środkowym Wschodzie. Rozkazem Naczelnego Wodza gen. Sosnkowskiego w grudniu 1943 r. został mianowany kierownikiem Samodzielnego Referatu Harcerskiego. W latach 1942 - 1948 pełnił funkcję Wiceprzewodniczącego Rady ZHP na Wschodzie oraz od 1944 r. był Komendantem ZHP na Wschodzie. W 1943 r. został Delegatem Przewodniczącego ZHP na Wschodzie na Irak. Był organizatorem odbudowy skautingu w Iranie oraz członkiem Rady Uchodźstwa w Palestynie. Był redaktorem czasopism „Harcerstwo na Wschodzie” oraz „Harcerska Kuźnica”. Był w komitecie redakcyjnym „Skauta”.

Po zakończeniu wojny, w 1947 r., osiadł w Londynie, gdzie brał czynny udział w życiu społecznym. W latach 1947 – 1954 początkowo pełnił funkcję Sekretarza Generalnego ZHP, a następnie Wiceprzewodniczącego ZHP. Dwukrotnie pełnił obowiązki Przewodniczącego ZHP poza granicami Kraju: od września 1952 do kwietnia 1953 po śmierci hm. Sieleckiego i od stycznia do kwietnia 1954 r. po śmierci gen. Sulika. W latach 1954 - 1960 pełnił funkcję Przewodniczącego ZHP poza granicami Kraju (funkcja ta podlegała Przewodniczącemu ZHP). W 1960 r. został wybrany Przewodniczącym ZHP - po złożeniu tej godności przez druha Grażyńskiego na ręce Naczelnej Rady Harcerskiej. Funkcję tę pełnił do NRH w 1967 r. Uchwałą został dożywotnim honorowym członkiem NRH.

Od 1946 r. był działaczem Stowarzyszenia Polskich Kombatantόw. Przez 15 lat był prezesem SPK w W. Brytanii (1957-1960 i 1971-1983), 18 lat Sekretarzem Generalnym i 3 lata (1964-1966) p.o. Przewodniczącego Rady Federacji Światowej SPK. Od 1984 do 1994 r. był prezesem Zarządu tej Federacji. Otrzymał m.in. Kombatancki Krzyż Zasługi (2 razy), Srebrny i Złoty Krzyż Kombatancki (SPK Australia), Złoty Krzyż Polski Walczącej (SPK Stany Zjednoczone) oraz La Croix du Combattant de l’Europe. Był członkiem Komitetu Budowy Pomnika Katyńskiego. Na odsłonięciu pomnika (pierwszego na świecie) we wrześniu 1976 r. był mistrzem ceremonii.

W swej szerokiej działalności społecznej był członkiem Rady Instytutu Polskiego Akcji Katolickiej i Rady Polskiej Macierzy Szkolnej, ktόrej był wspόłzałożycielem. Był Przewodniczącym Komitetu w W. Brytanii Budowy Domu Jana Pawła w Rzymie i Przewodniczącym Polskiego Komitetu Rozdziału dotacji z funduszu otrzymywanego z budżetu brytyjskiego ministerstwa wojny. Brał czynny udział w pracy wielu innych organizacji. Był autorem licznych artykułόw, referatόw, gawęd, przemόwień i uchwał, ktόre znajdują się w archiwach organizacji, w ktόrych pracował, w czasopismach i w prasie emigracyjnej. Należał do Komitetu Wydawniczego „Orła Białego”. Przemawiał w polskich programach Radia Wolna Europa.

Był członkiem prezydium Rady Narodowej II RP od 1949 r. oraz dwukrotnie ministrem (skarbu i spraw emigracji) w Rządzie II RP na Uchodźstwie. Był ostatnim Przewodniczącym Rady Narodowej II RP od 1978 r. do jej rozwiązania w grudniu 1991 r. Był członkiem Głόwnej Komisji Skarbu Narodowego, ktόrego był wspόłzałożycielem oraz Funduszu Pomocy Krajowi. Został odznaczony Złotym Medalem Skarbu Narodowego RP.

W 1990 r., po wyborze Prezydenta RP Lecha Wałęsy, stanął na czele delegacji, ktόra w imieniu rezydującego w Londynie Prezydenta II RP Ryszarda Kaczorowskiego przygotowała w Warszawie zasady i formy przekazania urzędu.

Za zasługi w pracy politycznej i społecznej został odznaczony Wielką Wstęgą, Komandorią i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta) oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi. W czasie wojny został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami , Krzyżem Armii Krajowej i Medalem Wojska (3 razy). Posiadał też odznaczenia brytyjskie (War Medal 1939-1945, Gwiazda za Wojnę 1939-1945, Gwiazda Afryki, Gwiazda Italii) oraz odznaczenia francuskie i jugosłowiańskie.

W 1992 r. został powołany w skład Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. W uznaniu zasług dla sprawy udokumentowania i zachowania miejsc pamięci narodowej otrzymał Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej. Otrzymał też Srebrny Medal Zasług Fundacji „Straż Mogił Polskich Bohaterόw”.

Hm. Zygmunt Szadkowski zmarł w Londynie 5 września 1995 roku i pochowany został w grobie rodzinnym na cmentarzu Żbikowskim w Pruszkowie. W listopadzie 2012 r. prochy jego oraz żony Wandy zostały przeniesione do Panteonu Wielkich Polaków w Świątyni Opatrzności w Wilanowie.

Hm. Rzpl. Ryszard Kaczorowski

Urodził się 26 listopada 1919 r. w Białymstoku, gdzie ukończył szkołę handlową. Wstąpił do białostockiej drużyny im. Andrzeja Małkowskiego w 1931 r. W niej doszedł do funkcji drużynowego. W sierpniu 1939 r. został zastępcą Komendanta Pogotowia Harcerskiego w Białymstoku, powołany przez władze harcerskie do służby pomocniczej na wypadek wojny.

Po zajęciu ziem wschodnich przez Armię Czerwoną przeszedł do konspiracji. Już w październiku 1939 r. został zastępcą hufcowego tajnego hufca w Białymstoku. Hufiec w listopadzie 1939 r. wszedł w skład Szarych Szeregów. W styczniu 1940 r. Ryszard Kaczorowski został hufcowym i jednocześnie zastępcą Komendanta Chorągwi obwodu Białystok - miasto i powiat. Był łącznikiem komendy Okręgu Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) do spraw współpracy z organizacjami młodzieżowymi. W czerwcu tegoż roku objął funkcję Komendanta Chorągwi Szarych Szeregów. W kampanii wojskowej Szarych Szeregów w Białymstoku był dowódcą plutonu.

Aresztowany przez NKWD 17 lipca 1940 r. za działalność w Szarych Szeregach więziony był w Białymstoku. Po dwóch miesiącach wywieziony został do więzienia w Mińsku. Został skazany 1 lutego 1941 r. na karę śmierci przez Najwyższy Sąd Białoruskiej Republiki Sowieckiej. W celi śmierci czekał 100 dni na wykonanie tejże kary. Sąd Związku Sowieckiego zamienił wyrok na 10 lat łagru. Dla odbycia tej kary został zesłany na Kołymę.

Na mocy amnestii z 30 lipca 1941 r. (układ Sikorski-Majski) został zwolniony z łagru. W marcu 1942 r. dotarł do tworzących się Polskich Sił Zbrojnych w ZSSR i z nimi przedostał się na Środkowy Wschód. Płynąc okrętem z 2 Korpusem Polskim z Port Said w Egipcie do Basry w Iraku, odbył 22 grudnia 1942 r. próbę podharcmistrzowską przeprowadzoną przez hm. Zygmunta Szadkowskiego i hm. Józefa Brzezińskiego. Jako żołnierz 2 Korpusu Polskiego, w kompanii łączności 3 Dywizji Strzelców Karpackich (3 DSK) odbył kampanię włoską (Monte Cassino, Loreto, Ancona, Bologna...). Podczas tej kampanii jako dowódca ośrodka łączności 2 Brygady Strzelców, przekazał światu pierwszą wiadomość o zajęciu ruin klasztoru na Monte Cassino przez Polaków. W Liceum Dywizyjnym przygotowywał się do matury i prowadził krąg starszoharcerski. Otrzymał stopień harcmistrza 1 marca 1946 r.

Po wojnie pozostał na emigracji. W sierpniu 1946 r. przybył do Wielkiej Brytanii gdzie przyczynił się do kontynuowania pracy harcerskiej i do rozwoju jednostek harcerskich. W 1948 r. został członkiem Głównej Kwatery Harcerzy. W latach 1955 -1967 pełnił funkcję Naczelnika Harcerzy. W 1967 r. Naczelna Rada Harcerska wybrała go na Przewodniczącego Związku Harcerstwa Polskiego. Wybierany ponownie funkcję tę pełnił do 1988 r.

Był Komendantem reprezentacji polskiej na Międzynarodowym Jubileuszowym Jamboree w 1957 r. Był Komendantem Światowych Zlotów ZHP w 1969 r. na Monte Cassino i w 1982 r. w Belgii.

Mieszkał w Londynie. W 1949 r. ukończył w Londynie Szkołę Handlu Zagranicznego i Administracji Portowej. Do roku 1986 pracował w przemyśle jako księgowy. Brał czynny udział w polskim emigracyjnym życiu społecznym m.in. jako członek Zarządu Głównego SPK, Zarządu Zjednoczenia Polskiego, Rady POSKu, Rady Polskiej Macierzy Szkolnej i Rady Instytutu Polskiego Akcji Katolickiej.

W marcu 1986 r. powołany został do Rady Narodowej II RP jako nominat Prezydenta II RP a następnie do Rządu II RP na Uchodźstwie. W gabinecie prof. E Szczepanika był ministrem spraw krajowych. Na tym stanowisku rozwinął wszechstronne kontakty z działaczami opozycji demokratycznej w Kraju. Był również sekretarzem honorowym Funduszu Pomocy Krajowi. 21 stycznia 1988 r. Prezydent II RP Kazimierz Sabbat wyznaczył go swoim zastępcą.

Po nagłej śmierci Prezydenta Kazimierza Sabbata 19 lipca 1989 r. Ryszard Kaczorowski został zaprzysiężony jako dziewiąty Prezydent II RP, a szósty na uchodźstwie. Po pierwszych wolnych wyborach prezydenckich w Polsce złożył urząd, przekazując insygnia władzy państwowej na ręce Lecha Wałęsy w dniu jego zaprzysiężenia na Prezydenta RP. Uroczystość przekazania insygniów miała miejsce na Zamku królewskim w Warszawie 22 grudnia 1990 r.

Był Kawalerem Orderu Orła Białego. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta. Ojciec Święty Jan Paweł II nadał mu Krzyż Wielki Orderu Piusa IX (Order Piano). W 2004 r. został mianowany przez królową Elżbietę II honorowym kawalerem I klasy (Rycerzem Krzyża Wielkiego) brytyjskiego Orderu św. Michała i św. Jerzego. Wyróżnienie to otrzymał za wybitne zasługi dla Polonii brytyjskiej. Odznaczony też Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Monte Cassino oraz innymi medalami polskimi i brytyjskimi. W 2006 r. został odznaczony węgierskim medalem „Bohatera Wolności”.

Po grudniu 1990 r. Był częstym gościem w Polsce, zapraszany do udziału w uroczystościach państwowych i społecznych. Był honorowym obywatelem wielu miast Polski oraz doktorem honoris causa pięciu uczelni w Polsce.

Rozkazem Naczelnika Harcerzy z dnia 27 listopada 2009 r. został mianowany Harcmistrzem Rzeczypospolitej.

Zginął w katastrofie samolotowej w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 r. Pochowany został w Panteonie Wielkich Polaków w Świątyni Opatrzności w Wilanowie.

Hm. Stanisław Berkieta

Urodził się 5 września 1947 r. w Penley w Anglii. Do szkoły średniej uczęszczał w Hitchin koło Cambridge. Ukończył Uniwersytet w Lancaster oraz studia w dziedzinie bankowości i administracji.

W 1955 r. wstąpił do gromady zuchowej „Śmiałków”, Hufiec Warszawa, Londyn, pasowany na harcerza do 3DH w 1958 r. W 1959/60 wstąpił do samodzielnego zastępu w Hufcu Białowieża, Cambridge (później 21DH im. Jana Kilińskiego w Hufcu Łódź).

Przyrzeczenie Harcerskie złożył w roku 1960, na zlocie 50-lecia ZHP. Pełnił funkcję drużynowego w gromadzie zuchów, drużynie harcowników i w drużynie wędrowników. Następnie był hufcowym. Brał udział w europejskich kursach-obozach kształcenia instruktorów, w Urbes, Francja, gdzie uzyskał stopień podharcmistrza w 1968. W roku 1982 został mianowany harcmistrzem. W latach 1984-1988 był Komendantem Chorągwi Harcerzy w Wielkiej Brytanii. Od 2006 do 2010 był członkiem Zarządu Okręgu pełniąc funkcję wiceprzewodniczącego.

W okresie 1982-1986 był członkiem Naczelnictwa, odpowiedzialnym za kontakty z Krajem . W latach 1986-1988 pełnił obowiązki wiceprzewodniczącego ZHP, zajmował się sprawami gospodarczymi.

W latach 1988-1994 piastował godność Przewodniczącego ZHP, a następnie został kierownikiem wydziału zagranicznego Naczelnictwa. Był długoletnim członkiem Głównej Kwatery Harcerzy. W latach 2009-2019 był Skarbnikiem Generalnym ZHP.

Stanisław Berkieta był członkiem i nadal pracuje w zarządach wielu organizacji polskich i brytyjskich między innymi Polish Housing Association (WB) zarządzającym i administrującym ośrodkiem strzeżonych mieszkań, centralnym domem i szpitalem dla starszych osób.

W latach 1988-1995 był członkiem Kapituły Orderu Odrodzenia Polski (Rząd II RP na Uchodźstwie). Od 1988 r. jest członkiem Association des Amis des Eclaireurs Polonais en France, organizacji zajmującej się administracją dwóch stanic młodzieżowych we Francji. Od 1989 r. był Wiceprzewodniczącym, a od 1992 r. do dziś jest Prezesem Zarządu.

Reprezentował ZHP w Radzie Prymasowskiej (Polska+Polonia) oraz w Radzie Polonii Wolnego Świata (Polonia). Był powiernikiem Polskiego Funduszu Charytatywnego w WB - Fundacji Misji Katolickiej na Anglię i Walię zarządzającej majątkiem parafii w WB (1990-2002) oraz Fundacji Polskiej (WB) zajmującej się zarządzaniem majątku po Rządzie RP na Uchodźstwie (1992-2002). W latach 1998-2002 był członkiem Rady Fundacji „Pomoc Polakom na Wschodzie” (powołany przez Ministerstwo Skarbu Państwa) i od 2011 r. jest członkiem Rady Honorowej Fundacji Harcerstwa Drugiego Stulecia (Polska). W 1999 i 2000 reprezentował Citigroup, ogólnego sponsora Konkursu „Dobroczyńca Roku” (Polska)

W latach 2000-2003 był „Mentorem” (osobistym doradcą) The Prince’s Trust (WB – Fundacja Księcia Karola).

Stanisław Berkieta został odznaczony Krzyżem Oficerskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta) oraz Złotym Krzyżem Zasługi SPK.

Hm. Bogdan Szwagrzak

Urodził się 30 stycznia 1934 r. w Częstochowie. W 1939 r. był na pierwszej kolonii zuchowej. W 1945 r. wstąpił do 3 Drużyny Harcerzy w hufcu kieleckim, w 1946 złożył przyrzeczenie harcerskie, a w następnych latach został drużynowym swojej drużyny.

W grudniu 1949 r. przyjechał do Londynu, gdzie w 1952 r. założył i prowadził 20 londyńską Drużynę Harcerzy. W roku 1952 uzyskał stopień podharcmistrza, a w roku 1958 stopień harcmistrza.

Pełnił funkcje szczepowego i hufcowego organizując kursy-obozy kształcenia funkcyjnych i instruktorów. W latach 1966-1974 prowadził program „Harcownicy”. W latach 1974-1978 był Komendantem Chorągwi Harcerzy w Wielkiej Bryłanii, wprowadzając program „Młody Las” dla wędrowników i program kształcenia „Nowy Zryw” dla instruktorów.

W latach 1988-1994 był Naczelnikiem Harcerzy i na tej funkcji był współinicjatorem i organizatorem światowych kursów-obozów kształcenia instruktorów harcerskich w ramach programu „Kadra 2000”. W Głównej Kwaterze Harcerzy wprowadził program „Otwarty Krąg” popularyzujący dwukulturowość. Opracował dziewięć podręczników harcerskich.

Ukończył wyższe studia na Uniwersytecie Londyńskim. Pracował zawodowo jako konsultant rewident będąc poprzednio przez wiele lat dyrektorem w angielskim przedsiębiorstwie handlowym.

W latach 1978-1990 pracował honorowo w Najwyższej Izbie Kontroli przy Rządzie RP rezydującym w Londynie.

W latach 1994-2000 piastował godność Przewodniczącego ZHP.

Odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej.

Zmarł w Londynie 16 listopada 2016 r.

Hm. Barbara Zdanowicz

Urodzona w Turku (woj. Łódzkie) 22 listopada 1930 r. Ojciec Tomasz Straszyński był posłem na Sejm III kadencji, a następnie pracownikiem administracji państwowej. Po wkroczeniu wojska sowieckiego aresztowany i wywieziony w głąb Rosji. W lutym 1940 r. Basia i jej matka zostały wywiezione do Kazachstanu. Na moc umowy Sikorski-Majski, w 1942 r. wyjechały do Persji wraz z zorganizowanymi jednostkami Polskich Sił Zbrojnych pod dowództwem gen. Andersa oraz ich rodzinami. Następnie trafiły do osiedla Koja w Ugandzie. Tam wstąpiła do harcerstwa. W 1948 r. cała rodzina połączyła się w Anglii.

Druhna Basia ukończyła studia z włókiennictwa w Nottingham i została projektantką mody. Podczas studiów założyła i prowadziła gromadę zuchową. Wyszła za mąż i założyła rodzinę. W 1969 r. wróciła do czynnej służby harcerskiej w hufcu harcerek „Wawel” jako zuchmistrzyni. W latach 1970 -1985 była hufcową tegoż hufca, a od 1978 r. do 1988 r. Komendantką Chorągwi Harcerek w Wielkiej Brytanii. Na tej funkcji organizowała kursy kształcenia, spotkania drużyny instruktorek „Tęcza” oraz różnorodną pomoc dla ofiar stanu wojennego w Polsce. Zorganizowała Zlot Chorągwi „Znicz” oraz udział Chorągwi w spotkaniu z Ojcem Świętym Janem Pawłem II. Nawiązała dobre stosunki ze skautkami brytyjskimi i z miejscowymi władzami. Pełniła różne funkcje w naczelnych władzach Związku Harcerstwa Polskiego, była między innymi Przewodniczącą Zarządu Okręgu ZHP Wielka Brytania, członkiem Naczelnictwa, członkiem Naczelnego Sądu i Wiceprzewodniczącą Związku. W 2000 r. została wybrana Przewodniczącą ZHP. Była pierwszą kobietą na tej funkcji, którą pełniła do 2006 r. Kierowała Związkiem w okresie, kiedy Polska uzyskała członkostwo Unii Europejskiej. Reprezentowała nasz Związek w Polsce i za granicą. W Komisji d.s. Oświaty i Młodego Pokolenia mówiła o pracy wychowawczej wśród młodzieży emigracyjnej. W lipcu 2004 r. w Okuniewie w sześćdziesiątą rocznicę Powstania Warszawskiego dokonała otwarcia pierwszego w Polsce zlotu harcerstwa polskiego spoza Kraju – ze Wschodu i Zachodu.

Druhna Basia wychowała wiele pokoleń zuchów, harcerek i harcerzy. Podejmowała kolejne inicjatywy z energią, systematycznie i skutecznie. Miała wizję i potrafiła pociągnąć ludzi do współpracy. W pracy wychowawczej kładła szczególny nacisk na relacje z ludźmi, oparte na poszanowaniu godności człowieka, zrozumieniu prawdy i męstwa na co dzień.

Zmarła 3 kwietnia 2017 r. w Nottingham i tam została pochowana.

Hm. Edmund Kasprzyk

Urodził się 25 listopada 1928 r. w Lebiedziewie na Wileńszczyźnie. W 1940 r. został wywieziony wraz z rodziną do Kazachstanu ZSSR. Na moc umowy Sikorski-Majski (30 lipca 1941), wraz z tworzącym się polskim wojskiem przybył do Persji w 1942 r. Szkołę podstawową rozpoczął w Polsce, a ukończył w Teheranie, gdzie też wstąpił do harcerstwa. W kwietniu 1943 r. złożył Przyrzeczenie na ręce hm. Zygmunta Szadkowskiego. W tym samym roku ukończył kurs wodzów zuchowych prowadzony przez hm. Zdzisława Peszkowskiego. We wrześniu 1943 r. wstąpił do Junaków i był uczniem w Junackiej Szkole Kadetów (JSK) w Palestynie. Będąc w szkole, nadal był czynny w harcerstwie i uczestniczył w kursach zastępowych i drużynowych. W 1947 r. zdał maturę. Tego roku przyjechał do Anglii. Po rozwiązaniu się JSK został przyjęty do Polskiego Gimnazjum w Riddlesworth (hrabstwo Norfolk) gdzie założył drużynę 7DH im. Andrzeja Małkowskiego w hufcu „Białowieża”.

W roku 1949 opuścił szkołę i zamieszkał w Swindon, gdzie został pierwszym wodzem gromady zuchów „Orlęta Lwowskie”. W 1951 r. był drużynowym 4DH im. Aleksandra Kamińskiego w Fairford (hrabstwo Gloucestershire). Dużą maturę zdał Edmund Kasprzyk w 1953 r. w Polskiej Szkole dla Dorosłych w Londynie. W latach 1954-1956 studiował fizykoterapię.

W 1954 r. został hufcowym męskiego hufca „Szczecin”. Pełnił tę funkcję kilkakrotnie (1954-1956, 1967-1970, 1973-1980, 1985-1991). W roku 1957 założył drużynę 12DH im. Bolesława Chrobrego w Swindon. W roku 1960 był mianowany podharcmistrzem. Po przeprowadzce do miasta Slough prowadził gromadę zuchów „Kosynierzy”. W latach 1967-1974 i 1977-2001 był kierownikiem stanicy harcerskiej w St. Briavels, której gospodarzem był hufiec harcerzy „Szczecin”.

W roku 1965 Edmund Kasprzyk został mianowany harcmistrzem. Był Komendantem Chorągwi Harcerzy w Wielkiej Brytanii w latach 1980-1984 oraz 1988-1990. Pełnił funkcje w naczelnych władzach ZHP: jako Naczelnik Harcerzy w latach 2000-2006 i jako Przewodniczący ZHP w latach 2006-2009.

Dwukrotnie był komendantem wypraw harcerzy na jamboree skautów portugalskich (1964 i 1968). Na dwóch światowych zlotach ZHP - w Belgii (1982) i w Wielkiej Brytanii (1984) - był Komendantem Zlotu Harcerzy. W roku 2004 w Okuniewie, w Polsce był Komendantem Zlotu „Szare Szeregi” zwołanym z okazji 60 rocznicy Powstania Warszawskiego.

Edmund Kasprzyk odszedł na Wieczną Wartę 25 stycznia 2011 r. w Slough. Został pochowany w Warszawie na Wojskowym Cmentarzu na Powązkach w kwaterze żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Pośmiertnie odznaczono go Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Hm. Teresa Ciecierska

Urodziła się 5 lipca 1953 r. w Londynie. Jako zuch i harcerka należała do hufca „Bałtyk” w Londynie. Była drużynową gromady zuchów „Krasnoludki” i drużynową drużyny harcerek „San” po czym była hufcową hufca „Bałtyk” od 18 maja 1980 r. do 31 marca 1990 r.

W latach 1990 - 2000 pełniła funkcję Komendantki Chorągwi Harcerek w Wielkiej Brytanii. Jako członek władz naczelnych ZHP była członkiem Komisji Rewizyjnej (1988-1992), pełniła w latach 2000 - 2006 funkcję Naczelniczki Harcerek oraz Wiceprzewodniczącej ZHP od 2006 do 2009 r. W latach 2009 – 2015 Teresa Ciecierska była Przewodniczącą ZHP. Po zdaniu tej funkcji była członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej przez jedną kadencję. W 2010 r. była jedną z założycielek gromadki skrzatów „Górskie Ludki” w Londynie, a drużynową do roku 2020. Od lutego 2019 r. jest członkiem Naczelnictwa.

W roku 1992 była Komendantką Zlotu Chorągwi Harcerek w W.Brytanii w Llandrindod Wells, w roku 1994 była Komendantką Harcerek na V Światowym Zlocie ZHP w Clumber Park, Anglia. Na Światowym Zlocie Stulecia ZHP w Zegrzu pod Warszawą w 2010 r. była Komendantką całości.

W 2013 r. odznaczona przez Prezydenta RP Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polski za wybitne zasługi w rozwijaniu ruchu harcerskiego poza granicami kraju i za działalność na rzecz środowiska polonijnego w Wielkiej Brytanii. Na zebraniu Naczelnictwa, po powrocie z Polski, hm. Teresa Ciecierska zaznaczyła, że przyjęła to odznaczenie w imieniu nas wszystkich.

Hm. Robert Rospędzihowski

Urodził się 8 lipca 1958 r. w Oxford, Anglia. Ojciec Jan był oficerem w 74 Pułku Piechoty. Matka Maria Klementyna była harcerką, miała stopień podporucznika w AK i była członkiem Głównej Komendy AK.

Robert Rospędzihowski w 1965 r. wstąpił do gromady „Jastrzębie” w Oxford, hufiec „Łódź”. Brał udział w Zlocie 1000-lecia w Lilford Park, Anglia jako zuch hufca „Warszawa” (Londyn). Podczas kolonii zuchowej w 1969 roku w Stella Plage był pasowany na harcerza przez hm. Wacława Śledziewskiego. Należał do hufca „Łódź”. W 1970 r. podczas obozu hufca złożył Przyrzeczenie Harcerskie na ręce druha Stanisława Berkiety ówczesnego hufcowego.

Kiedy hufiec „Łódź” został rozwiązany, nie było jednostki harcerskiej w pobliżu. Brakowało mu harcerstwa. Druh Śledziewski zaproponował w 1974 r., aby pojechał do Stella Plage jako wódz na kolonię hufca „Warszawa”. Tam poznał innych wodzów z 1 Karpackiej Drużyny Harcerzy (1 KDH zwana Jedynką). Od tego czasu dojeżdżał z Chelmsford do Londynu na zbiórki Jedynki. Pełnił funkcję przybocznego, a w 1977 r. został drużynowym Jedynki. Pełnił tę funkcję do końca Światowego Zlotu ZHP w Belgii w 1982 r. Po zlocie objął funkcję Namiestnika Harcerzy w hufcu „Warszawa”.

W 1985 r. Robert Rospędzihowski był oboźnym Zlotu Harcerzy na Zlocie Okręgu ZHP w Wielkiej Brytanii. W 1989 r. przy pomocy hm. Edwarda Jaśnikowskiego i hm. Luny Golińskiej pełnił obowiązki Komendanta Chorągwi obejmującej nowe jednostki w Europie (Hamburg, Wiedeń, Sztokholm i Kopenhaga oraz Monachium).

W 1991 r. ukończył kurs harcmistrzowski i w 1994 roku był oboźnym zlotu harcerzy na V Światowym Zlocie ZHP „Dziedzictwo” w Clumber Park. W roku 1995 na zlocie krajowego ZHP w Zegrzu pod Warszawą Robert Rospędzihowski był komendantem wyprawy harcerzy naszego Związku.

W 1997 r. zorganizował obchody 50-lecia hufca „Warszawa” w Sanoku i potem objął funkcję hufcowego, którą pełnił przez 18 miesięcy.

W 2006 r. został wybrany na funkcję Komendanta Chorągwi Harcerzy w Wielkiej Brytanii. W latach 2012 - 2015 był Przewodniczącym Zarządu Okręgu ZHP w WB. Od roku 2015 do 2022 Robert Rospędzihowski pełnił funkcję Przewodniczącego ZHP.

W życiu zawodowym pracuje w firmie Farnell jako „President Sales EMEA” (EMEA - rejon Europa, Środkowy Wschód, Afryka). Był kapitanem Klubu Sportowego „Polonia” (siatkówka).